Het laatste lood

Het laatste lood is het zwaarste. Terwijl de STORMLoper nog zitten te zweten van de afbraak, vonden we onderaan in de mailbox van het blogteam ook nog enkele berichten. Door het redactionele drankgebruik werden die over het hoofd gezien. We leggen ze hier nog even aan u voor.

Nil Boons

Als je aan Nil Boons zou vragen om een dier uit klei te maken, dan is de kans reëel dat ze uit dat blok klei twee mensenhanden vervaardigt. Hoe dat komt? Nil Boons is een gevoelsmens en haar werk is het resultaat van haar buikgevoel dat zegt dat de mens ook een dier is. Dus die kleien handen kunnen evenzo van een dier als van een mens zijn.

En terwijl ik zo met Nil Boons zit te mijmeren, vormt er zich zowaar een file om haar werk gade te slaan. Ze heeft haar eenden uit klei, ik wil niet weten wat haar gevraagd is om te maken, uitgestald op de oever van de Nete alwaar de lener van de kajaks niet weet aan wie eerst een boot te geven, zo veel volk is er. Net als het mooie zijden kleed dat ze draagt en dat zich door haar bewegen vrolijk en speels over de stoel laat draperen, zo word ik blij van haar eenden aan de Nete.

Nil Boons herkent dat gevoel van blijheid, maar, voegt ze eraan toe, met klei tracht ze ook troost te geven want eigenlijk vervaardigt ze uit datzelfde klei ook urnes. Ik ken Nil al jaren en voor mij is ze altijd een toverfee geweest daar ze zich maar moeilijk laat definiëren uit welk houtsoort ze gesneden is. Ze is creatief en eigenzinnig maar toch weet ze me altijd tot rust te brengen wanneer ik als een op hormonen dolgedraaide puber van hot naar her denk en ren.

Nil vertrouwt me toe dat ze dat in zichzelf ook herkent. Met klei werken maakt niet alleen haar organen los, maar het brengt haar ook rust. En gepassioneerd als ze is, bewerkt ze het klei bijwijlen met vuur. Zeker als er mensen te dicht bij haar in de buurt komen en ze wil zeggen: ‘Laat me met rust’. Op mijn vraag of dat lukt, is haar antwoord een hartelijke lach en een blik die zegt: ‘Natuurlijk gaan de mensen dan weg.’

Peter Hoedemaekers

Wanneer ik begin te oordelen dat ik een trofee ‘1ste Plaats Kunst Kijken’ verdien, omdat ik als blogger in een ijltempo van de ene locatie naar de andere hol en alle impressies van mijn hoofd een pruttelende fonduepot dreigen te maken, ben ik blij dat mijn pad dat van Peter Hoedemaekers mag kruisen.

Deze man, die bij mij het beeld van een zachte grootvader aan wie je alles kan vertellen oproept, wil ik even voor mij alleen lenen om in alle rust terug te kunnen kijken en genieten. En dat doet Peter niet alleen met zijn aanwezigheid, maar ook met zijn werk. Zijn aquarellen zijn bevestigd aan de brug die over de Nete loopt waardoor je bijna het gevoel krijgt dat er speciaal en enkel en alleen voor jou een erehaag is gevormd.

Mijn tranen van ontroering lijken op zijn werk te zijn gevallen. Peter laat het allemaal los. ‘Laat het water maar zijn werk doen’, zegt hij en ik merk dat grillige lijnen verf heimelijk als lijfwachten in gelid het water in bedwang proberen te houden. Want aquarel blijkt een moeilijke techniek te zijn en ik weet niet of ik liever een saaie nieuwsrubriek lees dan dat ik zou proberen om iets dat de naam aquarel waardig is zou moeten maken.

Temeer omdat Peter het als een uitdaging ziet om deze techniek aan anderen door te geven. Ik ben stiekem opgelucht dat hij mij niet vraagt een workshop te volgen. Verder bezigt hij ook keramiek en heeft hij zo drie slapende honden gemaakt. Bij nader onderzoek blijkt dat de hondenlijven barsten en scheuren hebben. Met een vragende blik kijk ik naar Peter. ‘Ook klei is loslaten’, zegt mijn geleende grootvader en met rust in het hoofd ben ik klaar om verder te gaan kijken en vooral genieten.

De gepensioneerde stadsdichter kent er niks van

Dat een gepensioneerde stadsdichter niet verlegen hoeft te zijn om het over een vreemde container en een walvis te hebben, is een understatement. Daarom deze rechtzetting, want het treft me als een dartpijltje recht in het hart om over een lichtkunstenaar te schrijven, zonder de man zelf, zijnde Peter Snijder, te vernoemen.

Voor mijn part moet zo een gepensioneerde stadsdichter op de bon dat hij het aandurft om lichtkunstenaar Snijder en Pinokkio in één zin te formuleren. Want Peter Snijder is een man wiens blik zo filosofisch kan zijn dat je op den duur denkt: waar ligt die eindeloze zee waarin hij aan het staren is?

De gepensioneerde stadsdichter gaat er vanuit dat die vreemde container een gestrande walvis moet voorstellen dat ik denk: moeten die getande zijkanten dan een ribbenkast voorstellen? En dan is er nog het lef om de symboliek erachter te verzinnen! Awel, ik heb met Peter Snijder een diepgaand gesprek gehad waarin ik hem vroeg wat al dat licht voor hem betekent. Lees en tandenknars, gepensioneerde stadsdichter!

Peter Snijder mikt niet op een gewauwel van wat zijn werk moet voorstellen. Wat hij wel doet, is dat hij het publiek spiegels voorhoudt en dat zijn inspiratie komt uit hetgeen hem dagelijks bezighoudt, rechtstreeks uit het hart. En laat zijn hart groot zijn, niet star kijkend naar zijn eigen navel, maar naar persoonlijke en maatschappelijke kwesties om hem heen. Arme, arme stadsdichter, je hebt wat gemist!

Want als je met Peter Snijder praat, besef je dat zijn observaties allesbehalve uniform zijn. Voelt iemand de aandrang om bij het zien van zijn werk luidkeels Olé! te roepen, dan zal Peter zich niet in het minst in het gat gebeten voelen, maar weten dat zijn kunstwerk doet waarvoor het gemaakt is: vorm je eigen mening en doe wat je voelt bij het aanschouwen van de spiegel die hij je voorhoudt.

En daarin zit de betekenis van licht: je merkt het op, je waant je in een heelal waarin de maan en de zon kletterende ambras hebben omdat ze maar niet kunnen overeenkomen waar al dat licht naartoe moet gekaatst worden en dan komt het…. Het zen-gevoel dat maakt dat elke stap je in en rond al dat licht van Peter Snijder zet bijna een religieuze handeling wordt. Allee, dat is wat ik erbij denk en voel. Waarom deze rechtzetting beste gepensioneerde stadsdichter?

Laat het los wat de container moet voorstellen, denk in de plaats daarvan wat jij vindt dat je ervan moet denken en hou je mening vooral voor jezelf. Ha!

Antwoord van de gepensioneerde stadsdichter

Awel ja, maar stoort me niet op een zondag, net nu mijn duiven aan het vallen zijn!

Op wandel langs de handel

Het blogteam gaat langs een aantal handelszaken in Herentals die hun winkels ter beschikking stellen aan onze kunstenaars. De handelaars zijn allemaal zeer enthousiast, niet alleen de winkeliers, maar zeker ook de horeca-uitbaters. Dat die kunstenaars en organisatoren van STORMLoop de helft van het festival aan de toog hangen, zal daar wellicht wel iets mee te maken hebben.

Stormtijden onder water

Een droeve mededeling om de dag te beginnen. Het werk ‘Stormtijden’ in de kelder van De Kapel is vandaag afgebroken. Met het stormweer van gisteren is de kelder onder water gelopen, en is de installatie beschadigd. Tim Van der Schraelen en Jef Versmissen, de breinen achter de kortfilm, krijgen de installatie dit weekend niet meer hersteld. Gelukkig staat de film ook al op YouTube, en kan je hem daar ook bekijken.

Reactie van de kunstenaars: “Beetje ironisch ook wel, voor een kunstwerk met als thema verwoesting door water. We kregen al veel volk over de vloer, en veel toffe reacties. Hopelijk kunnen we je jullie ook via YouTube bereiken. En nog een bedankje aan Lieve, onze buurvrouw in de kelder, ze heeft ons goed geholpen en opgevangen vandaag!”

Participant 76

Weet u niet waar naar toe? Volg het advies van onze BH’s!

Het blogteam interviewde enkele BH’s, met de vraag wat zijn van STORMLoop vonden. De Bekende Herentalsenaren waren zeer enthousiast en gaven verschillende tips over topwerken, topcafé en topmomenten uit de geschiedenis van onze stad.

Dus als u ons niet gelooft, luister dan even naar het advies van onze meer gerenommeerde stadsgenoten. Misschien kennen zij er ook niet alles van, maar plezant was het in ieder geval wel!

A Little More Lomo!

Wie het fenomeen ‘Instathals’ gevolgd heeft, weet dat Herentals enkele steengoede fotografen in huis heeft. Tom Van Sande was een nieuwe ontdekking voor mij.

De Kempen is voor Tom absoluut een inspiratiebron, gezien de meeste beelden echt niet ver van thuis worden genomen. Hij zoekt doelbewust naar het vertalen van een atmosfeer en zet in meesterlijk gekozen momentopnames de kempische charme in de verf, als tegengewicht van al wat in megapixel en in megaconsumptie aan het vervagen is.

Zijn straatfotografie is een vertaling van het oude filmrolletje en beelden worden genomen met een onzichtbare, voor de echte fotografen, brakke camera. De Lomo LCA. De typische imperfecte analoge stijl typeert Tom zijn karakter in een meer exceptionele fotografie.

Tom heeft zijn camera altijd en overal op zak, beelden maken is een onderdeel van zijn dag. Het beeld is pas compleet op het moment dat het digitaal verwerkt is. Het maken is veel belangrijker en intensiever dan de PR die er rond zou moeten hangen.

Na een lange zoektocht heeft Tom eindelijk een digitaal toestel gevonden dat hetzelfde functioneert als mijn LOMO LCA. Een digitaal toestel bestaat waar je net als bij de Lomo de afstand tot je onderwerp snel zelf inschat en gewoon ‘de klik’ mee kan hebben. Er mee leren werken wordt nieuwe uitdaging van deze zomer.

De beelden van Tom zijn te bewonderen in Rij62, zijn werk is voorzien van een QR-tag die iets meer vertelt over de foto waar ze bij hangen. Op Instagram is zijn werk nog veel breder te ontdekken en ook alle geafficheerde beelden zijn te koop na contactopname in allerhande te overleggen media voor thuisinrichting.

https://eskodisk.wixsite.com/eskodisk

Instagram: @eskodisk

Participant 43, Coffee Bar Rij 62, Bovenrij 62

Kunstdief gezocht

Update 18.11 uur

Er zijn beelden opgedoken van de drieste kunstdiefstal van gisteren. De bij de meest ordelijk geordende ordediensten gekende Ziggo J. is gefilmd terwijl hij het kunstwerk ontvreemdt. Het gaat om een werk van Patteef dat in café De Max in de Nieuwstraat hangt.

Iedereen van STORMLoop is in shock en hoopt dat deze onverlaat snel ter verantwoording wordt geroepen. We tonen u de beelden, maar waarschuwen u: dit is niet bestemd voor teergevoelige zielen.

Tips blijven welkom onder de #KaptErGeenBierIn.

Update 13.28 uur – Anonieme getuige in shock

Gisteren werd er een kunstwerk gestolen tijdens een uit een hand gelopen kroegentocht. De kunstminnende dader is nog niet gevat, maar we hebben wel een interview met zijn getraumatiseerde kompaan. Eerder vandaag werd ook al een robotfoto verspreid.

Iedereen die tips heeft over deze drieste diefstal, mag dat melden via #KaptErGeenBierIn. Deze avond hopen we beelden te hebben van de diefstal, die geschiedde in een niet nader genoemd café in de Nieuwstraat.

#KaptErGeenBierIn

SPOEDBERICHT

Gisterenavond werd een kunstwerk gestolen. Er is nog geen nieuws bekend, maar volg deze blog, waar we u op de hoogte houden van alle ontwikkelingen.

Mocht u de persoon op de robotfoto herkennen, mag u tips binnenbrengen met #KaptErGeenBierIn!

Echt wel superthee, de deze

Wie een kort fietstochtje wil maken met een kunstzinnig doel kunnen we de volgende tip meegeven: RIMPELING, onder meer een muziekinstallatie.

Iris Weichler bespeelt op haar installatie verschillende instrumenten. De klanken brengt ze over op een schaal gevuld met water. De trillingen veroorzaken patronen op het wateroppervlak. Deze trillingspatronen in het water worden geprojecteerd. Het water wordt gebruikt om thee van te zetten voor de bezoekers. Een totaalervaring dus.

Adres: Watervoort 140, Theemuze. Let op: telkens om 14 en 16 uur wordt de installatie opgestart. Terug fietsen kan via de Brink, gewoon terugrijden en wandelknooppunt 14 volgen naar links. Of volg de wegwijzer naar Toeristentoren op de Watervoort en ga daar een frisse pint drinken.

Participant 95

Isolatie stopt niet alles af

Een typische huiskamer, met een watergordijn als muur. De deur gaat open. Eenmaal binnen, geraak je niet meer buiten. Het werk staat symbool voor de isolatie en eenzaamheid door corona, en vooral voor het psychisch welzijn van onze jongeren.

Tip van de redactie: je geraakt er in en je geraakt er uit. Gebruik je verbeelding (of een paraplu!)

Maja Lettany, participant 7, Kloostertuin, Kapucijnenstraat 9

Laat je bedwelmen door Hilde

In Moktamee vinden we Hilde Van de Pol, participant nummer 50. Hilde schrijft gedichten, zoals dit:

Poëzie en een badkamer:
het naakte van een gebroken bad,
water dat over het niets gegutst is,
een verloren bos van verlangen.
En een bloedrode spiegelzon:
ik zie jou ook, liever dan je denkt.

Ga dus zeker bij Hilde langs en laat je bedwelmen door haar mooie teksten.

Water Atlas

Quinten Clause (participant 54) heeft een rechte, digitaal geïnspireerde, virtuele stijl, die doet denken aan game design.  “Water Atlas” triggerde mij omwille van de poëtische omschrijving en ook omdat ik “Cloud Atlas”, één van de mooiste films vond die ik ooit gezien heb. 

Quinten’s bescheidenheid tijdens zijn interview vond ik confronterend met een achteraf gedeelde link die een massaal kunnen geheimzinnig op het web verborg.  In deze Atlas liep ik graag verloren.  

Quinten is van beroep programmeur, hij ontwerpt in een beeldtaal die in geometrische stijl digitaal te herkennen valt. Quinten exposeert bij Mokamee met een reeks klein formaat werken, die dromerig doen denken aan impressies van woon-werk pendelen met de trein.  

Te vinden op https://quinten.github.io/wateratlas/

In zijn schilderijen vond ik eerlijk gezegd, nu ik verder opzoekwerk heb verricht, maar een fractie van zijn potentieel. Zijn composities op Sound Cloud zijn verfrissend en breed geïnspireerd.  

Zijn werken voor Inktober 2019 in zwarte inkt spreken door het bevatten van meesterlijke onderliggende symboliek en zijn te ontdekken op https://quinten.github.io/inktober2019/.

Net zoals een volledig ingevuld schetsboek met fineliner gekend als ‘Portal Machine to Stylobria’ geïnspireerd op de film ‘Apollo 11’.   Te vinden https://www.sketchbookproject.com/library/S290829

Dan rest er mij nog af te sluiten met een zeer doordachte animatiefilm van zijn hand, die de tot gisteren onbekende hit “Open House” van Renton Jules vergezeld.  Te ontdekken op YouTube en het publiek volledig ondergedompeld in ons huidig thema water, want Quinten beeldt wolken hier af als louche gangsters in het dealen van depressie.  

Ik ben erg benieuwd wat deze brede geest op de volgende editie te bieden heeft.