Blog

Het laatste lood

Het laatste lood is het zwaarste. Terwijl de STORMLoper nog zitten te zweten van de afbraak, vonden we onderaan in de mailbox van het blogteam ook nog enkele berichten. Door het redactionele drankgebruik werden die over het hoofd gezien. We leggen ze hier nog even aan u voor.

Nil Boons

Als je aan Nil Boons zou vragen om een dier uit klei te maken, dan is de kans reëel dat ze uit dat blok klei twee mensenhanden vervaardigt. Hoe dat komt? Nil Boons is een gevoelsmens en haar werk is het resultaat van haar buikgevoel dat zegt dat de mens ook een dier is. Dus die kleien handen kunnen evenzo van een dier als van een mens zijn.

En terwijl ik zo met Nil Boons zit te mijmeren, vormt er zich zowaar een file om haar werk gade te slaan. Ze heeft haar eenden uit klei, ik wil niet weten wat haar gevraagd is om te maken, uitgestald op de oever van de Nete alwaar de lener van de kajaks niet weet aan wie eerst een boot te geven, zo veel volk is er. Net als het mooie zijden kleed dat ze draagt en dat zich door haar bewegen vrolijk en speels over de stoel laat draperen, zo word ik blij van haar eenden aan de Nete.

Nil Boons herkent dat gevoel van blijheid, maar, voegt ze eraan toe, met klei tracht ze ook troost te geven want eigenlijk vervaardigt ze uit datzelfde klei ook urnes. Ik ken Nil al jaren en voor mij is ze altijd een toverfee geweest daar ze zich maar moeilijk laat definiëren uit welk houtsoort ze gesneden is. Ze is creatief en eigenzinnig maar toch weet ze me altijd tot rust te brengen wanneer ik als een op hormonen dolgedraaide puber van hot naar her denk en ren.

Nil vertrouwt me toe dat ze dat in zichzelf ook herkent. Met klei werken maakt niet alleen haar organen los, maar het brengt haar ook rust. En gepassioneerd als ze is, bewerkt ze het klei bijwijlen met vuur. Zeker als er mensen te dicht bij haar in de buurt komen en ze wil zeggen: ‘Laat me met rust’. Op mijn vraag of dat lukt, is haar antwoord een hartelijke lach en een blik die zegt: ‘Natuurlijk gaan de mensen dan weg.’

Peter Hoedemaekers

Wanneer ik begin te oordelen dat ik een trofee ‘1ste Plaats Kunst Kijken’ verdien, omdat ik als blogger in een ijltempo van de ene locatie naar de andere hol en alle impressies van mijn hoofd een pruttelende fonduepot dreigen te maken, ben ik blij dat mijn pad dat van Peter Hoedemaekers mag kruisen.

Deze man, die bij mij het beeld van een zachte grootvader aan wie je alles kan vertellen oproept, wil ik even voor mij alleen lenen om in alle rust terug te kunnen kijken en genieten. En dat doet Peter niet alleen met zijn aanwezigheid, maar ook met zijn werk. Zijn aquarellen zijn bevestigd aan de brug die over de Nete loopt waardoor je bijna het gevoel krijgt dat er speciaal en enkel en alleen voor jou een erehaag is gevormd.

Mijn tranen van ontroering lijken op zijn werk te zijn gevallen. Peter laat het allemaal los. ‘Laat het water maar zijn werk doen’, zegt hij en ik merk dat grillige lijnen verf heimelijk als lijfwachten in gelid het water in bedwang proberen te houden. Want aquarel blijkt een moeilijke techniek te zijn en ik weet niet of ik liever een saaie nieuwsrubriek lees dan dat ik zou proberen om iets dat de naam aquarel waardig is zou moeten maken.

Temeer omdat Peter het als een uitdaging ziet om deze techniek aan anderen door te geven. Ik ben stiekem opgelucht dat hij mij niet vraagt een workshop te volgen. Verder bezigt hij ook keramiek en heeft hij zo drie slapende honden gemaakt. Bij nader onderzoek blijkt dat de hondenlijven barsten en scheuren hebben. Met een vragende blik kijk ik naar Peter. ‘Ook klei is loslaten’, zegt mijn geleende grootvader en met rust in het hoofd ben ik klaar om verder te gaan kijken en vooral genieten.

De gepensioneerde stadsdichter kent er niks van

Dat een gepensioneerde stadsdichter niet verlegen hoeft te zijn om het over een vreemde container en een walvis te hebben, is een understatement. Daarom deze rechtzetting, want het treft me als een dartpijltje recht in het hart om over een lichtkunstenaar te schrijven, zonder de man zelf, zijnde Peter Snijder, te vernoemen.

Voor mijn part moet zo een gepensioneerde stadsdichter op de bon dat hij het aandurft om lichtkunstenaar Snijder en Pinokkio in één zin te formuleren. Want Peter Snijder is een man wiens blik zo filosofisch kan zijn dat je op den duur denkt: waar ligt die eindeloze zee waarin hij aan het staren is?

De gepensioneerde stadsdichter gaat er vanuit dat die vreemde container een gestrande walvis moet voorstellen dat ik denk: moeten die getande zijkanten dan een ribbenkast voorstellen? En dan is er nog het lef om de symboliek erachter te verzinnen! Awel, ik heb met Peter Snijder een diepgaand gesprek gehad waarin ik hem vroeg wat al dat licht voor hem betekent. Lees en tandenknars, gepensioneerde stadsdichter!

Peter Snijder mikt niet op een gewauwel van wat zijn werk moet voorstellen. Wat hij wel doet, is dat hij het publiek spiegels voorhoudt en dat zijn inspiratie komt uit hetgeen hem dagelijks bezighoudt, rechtstreeks uit het hart. En laat zijn hart groot zijn, niet star kijkend naar zijn eigen navel, maar naar persoonlijke en maatschappelijke kwesties om hem heen. Arme, arme stadsdichter, je hebt wat gemist!

Want als je met Peter Snijder praat, besef je dat zijn observaties allesbehalve uniform zijn. Voelt iemand de aandrang om bij het zien van zijn werk luidkeels Olé! te roepen, dan zal Peter zich niet in het minst in het gat gebeten voelen, maar weten dat zijn kunstwerk doet waarvoor het gemaakt is: vorm je eigen mening en doe wat je voelt bij het aanschouwen van de spiegel die hij je voorhoudt.

En daarin zit de betekenis van licht: je merkt het op, je waant je in een heelal waarin de maan en de zon kletterende ambras hebben omdat ze maar niet kunnen overeenkomen waar al dat licht naartoe moet gekaatst worden en dan komt het…. Het zen-gevoel dat maakt dat elke stap je in en rond al dat licht van Peter Snijder zet bijna een religieuze handeling wordt. Allee, dat is wat ik erbij denk en voel. Waarom deze rechtzetting beste gepensioneerde stadsdichter?

Laat het los wat de container moet voorstellen, denk in de plaats daarvan wat jij vindt dat je ervan moet denken en hou je mening vooral voor jezelf. Ha!

Antwoord van de gepensioneerde stadsdichter

Awel ja, maar stoort me niet op een zondag, net nu mijn duiven aan het vallen zijn!

Op wandel langs de handel

Het blogteam gaat langs een aantal handelszaken in Herentals die hun winkels ter beschikking stellen aan onze kunstenaars. De handelaars zijn allemaal zeer enthousiast, niet alleen de winkeliers, maar zeker ook de horeca-uitbaters. Dat die kunstenaars en organisatoren van STORMLoop de helft van het festival aan de toog hangen, zal daar wellicht wel iets mee te maken hebben.

Breng die rozen naar Sandra

Sandra is onze spiderwoman. Als absolute winnaar durft ze elke uitdaging aan, ook de stormschade aan ons kruiwagenfontein herstellen. Als een echte primaat klautert ze op de stelling, waarbij ze waterhozen ontduikt, met gevaar voor eigen leven.

Check Sandra op haar tocht naar boven, en stuur haar rozen. Ze heeft het verdiend.

Stormtijden onder water

Een droeve mededeling om de dag te beginnen. Het werk ‘Stormtijden’ in de kelder van De Kapel is vandaag afgebroken. Met het stormweer van gisteren is de kelder onder water gelopen, en is de installatie beschadigd. Tim Van der Schraelen en Jef Versmissen, de breinen achter de kortfilm, krijgen de installatie dit weekend niet meer hersteld. Gelukkig staat de film ook al op YouTube, en kan je hem daar ook bekijken.

Reactie van de kunstenaars: “Beetje ironisch ook wel, voor een kunstwerk met als thema verwoesting door water. We kregen al veel volk over de vloer, en veel toffe reacties. Hopelijk kunnen we je jullie ook via YouTube bereiken. En nog een bedankje aan Lieve, onze buurvrouw in de kelder, ze heeft ons goed geholpen en opgevangen vandaag!”

Participant 76

Weet u niet waar naar toe? Volg het advies van onze BH’s!

Het blogteam interviewde enkele BH’s, met de vraag wat zijn van STORMLoop vonden. De Bekende Herentalsenaren waren zeer enthousiast en gaven verschillende tips over topwerken, topcafé en topmomenten uit de geschiedenis van onze stad.

Dus als u ons niet gelooft, luister dan even naar het advies van onze meer gerenommeerde stadsgenoten. Misschien kennen zij er ook niet alles van, maar plezant was het in ieder geval wel!

Een verzopen manuscript in de rugzak

FOTO: Erik van de Kapel
CONCERTBESPREKING

Lucid Lucia
Kapel, Herentals
vrijdag 20 mei

Ok, ook wij lieten tranen bij tuiten bij het einde van BRZZVLL, een begrip in de Belgische jazzwereld. BRZZVLL stopte ermee na 15 jaar en begon met een nieuwe naam en een nieuwe bezetting aan een nieuw groovy hoofdstuk. Dat nieuwe hoofdstuk is Lucid Lucia, die vandaag de Kapel met een indrukwekkend bezoek vereerde.

Lucid Lucia smelt volgens hun bio vrijgevochten saxen, futuristisch klinkende toetsen, monsterlijke baslijnen en funky drumbeats samen, wat resulteert in een vreugdevolle viering van jazz, funk en groove. We geven toe, daar is weinig van gelogen. De Kapel zat blijkbaar vol liefhebbers van Miles Davis en Herbie Hancock, die duidelijk op hun wenken werden bediend.

We zaten eigenlijk het hele concert met onze voeten en vingers mee te drummen, te jiven en te swingen, met een glimlach op de lippen, ogen toe en het hoofd in de wolken. Lucia Lucia voerde ons mee naar een ouwe rokerige kroeg ergens in de Bronx, waar we, na vier dagen liften, eindelijk uit een beerkar vielen, met een halve fles whiskey, wat pillen en het verzopen manuscript van On The Road in onze rugzak. Zo , en dan die jazzkroeg binnen, met wat koperen sollen een glas sjacheren, en genieten van een eindeloze avond.

Om maar gewoon te zeggen, wij zijn volledig overtuigd van deze band. Wat een sound, wat een groove, wat een klasse. Wat een drummer!

De eerste plaat van Lucid Lucia verscheen al een tijdje geleden, maar ze mochten hun nieuwe aankondigen. Die wordt in het najaar voorgesteld in de AB, de Roma en ergens in Gent. Best toch eens checken zouden we zeggen.

Nog goed nieuws trouwens. Lucid Lucia kwam langs op uitnodiging van de Hnita Jazz Hoeve en het kunstenfestival STORMLoop. Het STORMLoop-festival gaat vandaag zijn laatste weekend in en kan nu al op een succesvolle tweede editie terugblikken. De Hnita Jazz Hoeve gaat in september dan weer gewoon terug open, na een jarenlange renovatie. Fantastisch nieuws dus voor alle jazzliefhebbers, waar je ons zeker mag bij rekenen.

A Little More Lomo!

Wie het fenomeen ‘Instathals’ gevolgd heeft, weet dat Herentals enkele steengoede fotografen in huis heeft. Tom Van Sande was een nieuwe ontdekking voor mij.

De Kempen is voor Tom absoluut een inspiratiebron, gezien de meeste beelden echt niet ver van thuis worden genomen. Hij zoekt doelbewust naar het vertalen van een atmosfeer en zet in meesterlijk gekozen momentopnames de kempische charme in de verf, als tegengewicht van al wat in megapixel en in megaconsumptie aan het vervagen is.

Zijn straatfotografie is een vertaling van het oude filmrolletje en beelden worden genomen met een onzichtbare, voor de echte fotografen, brakke camera. De Lomo LCA. De typische imperfecte analoge stijl typeert Tom zijn karakter in een meer exceptionele fotografie.

Tom heeft zijn camera altijd en overal op zak, beelden maken is een onderdeel van zijn dag. Het beeld is pas compleet op het moment dat het digitaal verwerkt is. Het maken is veel belangrijker en intensiever dan de PR die er rond zou moeten hangen.

Na een lange zoektocht heeft Tom eindelijk een digitaal toestel gevonden dat hetzelfde functioneert als mijn LOMO LCA. Een digitaal toestel bestaat waar je net als bij de Lomo de afstand tot je onderwerp snel zelf inschat en gewoon ‘de klik’ mee kan hebben. Er mee leren werken wordt nieuwe uitdaging van deze zomer.

De beelden van Tom zijn te bewonderen in Rij62, zijn werk is voorzien van een QR-tag die iets meer vertelt over de foto waar ze bij hangen. Op Instagram is zijn werk nog veel breder te ontdekken en ook alle geafficheerde beelden zijn te koop na contactopname in allerhande te overleggen media voor thuisinrichting.

https://eskodisk.wixsite.com/eskodisk

Instagram: @eskodisk

Participant 43, Coffee Bar Rij 62, Bovenrij 62

Vreemde vogels

Klaartje Gilliams is een kleurrijke vogel. Ze werkte 25 jaar als stewardess en heeft een warme liefde voor vleugels, vliegen en vogels, verder is ze een artistieke duizendpoot die kunst maakt op basis van recyclage. Alles wat ze in de handen krijgt wordt gebruikt om iets anders, mooier of bruikbaar van te maken. 

Toen ik ze tegenkwam was haar atelier bemoedigend ontploft van energie. Ze maakt in eerste instantie de werken voor zichzelf, rechtstreeks vanuit de ziel, maar ze schuwt ook de ludieke factor niet naar het publiek.  Haar kwieke vogeltjes bij Moktamee worden daarom geportretteerd als bloeddorstige, vlammende feniksen met een kleurrijke omschrijving en een Latijnse stamboom.  

U weze gewaarschuwd, zodat u niet bij het voederen een paar vingers kwijtraakt. 

Klaartje Gilliams, samen met Ronny Eelen, Dannie Nijsmans, Mars Hens, en Lieve Aerts / Participant 52, Moktamee, Bovenrij 30

Het Landschip vaart langs kruiwagenfontein

Het Landschip is in Herentals. Het Landschip is een grote kar van het kunstenaarscollectief Time Circus uit Antwerpen en vertrok begin mei uit Antwerpen, op weg naar Griekenland. Het collectief onderneemt de tocht te voet. Over negen maanden en 3.000 kilometer moet het Landschip dan schitteren bij de aftrap van Elefsina als culturele hoofdstad van 2023. Nu brengt het Landschip een bezoek aan de stad van STORMLoop.  

Op vrijdag 20 mei vertrekt het schip omstreeks 15 uur vanuit de buurt van Prima Lux, passeert langs de Bovenpoort, en komt om 16 uur aan op de Grote Markt bij de kruiwagenfontein van Willem Boel. De fontein zal dan ook aangezet worden. De bemanning van het Landschip overnacht in Herentals en vertrekt op zaterdag om 10 uur ’s morgens richting Neerpelt. Iedereen is welkom om het Landschip mee Herentals in te duwen.

De scholen zijn dan net uit en het zou fijn zijn als alle kinderen komen helpen duwen.