3. SINT-WALDETRUDISKERK
Nel AERTS - Self-Reflection after Wasting One’s Self Away
Nel Aerts’(°1987) praktijk houdt het midden tussen schilderkunst, beeldhouwkunst, tekeningen, collages, performance en film. Haar uitgesproken figuratief werk is bevolkt door vaak tragikomische figuren die ze neerzet in een eenvoudige lijnvoering en grote kleurvlakken. Deze personages die terugkeren in de meest uiteenlopende media functioneren als een soort maskers die de kunstenares bewust inzet om haar eigen persoon net te tonen of te onthullen.
Haar spottend zelfportret is cartoonesk en tragisch tegelijk. Ze poseert ongemakkelijk in haar eigen wereld, al weten we niet wat pose is of echt.
Philip AGUIRRE Y OTEGUI - Theatre Source
Philip AGUIRRE Y OTEGUI - Bron
Nick Andrews - Party Boat
Het teken- en schilderkunstige oeuvre van Nick Andrews (°1972, Londen) bezit een specifieke sfeer: die van een vrolijke tristesse. De schilderijen zijn kleurig, soepel aangezet, bedrieglijk ‘easy’, met hotels, motels, casino- en pretparkbeelden uit de USA, feeërieke landschappen en folkloristische mensjes uit China en andere ogenschijnlijke postkaarten uit alle hoeken van de wereld. Maar er zit onmiskenbaar een fors weerhaakje aan: dat van de scherpe observatie die langer duurt dan die van een snapshot. Het gaat hier om het begrip ‘tijd’, hoe kort en weerloos ook, gerelateerd aan een lege wereld vol mensen. Want dat is altijd frappant in het werk van Andrews: de sporen van de mens op het urbane en rurale, zelfs ongerepte landschap zijn onmiskenbaar aanwezig, de mens zelf blijft vaak afwezig. (Marc Ruyters uit ‘Wandering Eye’ - getekende notities, geschreven schetsen, 2009)
Virginie BAILLY - Noli me tangere, P02
_(…)In de verzamelde geschriften van Robert Smithson stuitte Virginie Bailly op de idee dat onze geest en de aarde in continue staat van erosie zijn “(…) mental rivers wear away abstract banks, brain waves undermine cliffs of thought, ideas decompose into stones of unknowing, and conceptual crystallizations break apart into deposits of gritty reason. (…) Haar kunstenaarspraktijk vertaalt zich zoals een stromende rivier waarbij het water sedimenten achterlaat op de oevers van de geest. Anders dan de meeste kunstenaars gaat de kunstenares niet als observator te werk. Ze kijkt niet op afstand naar de werkelijkheid, maar staat middenin de modder van de werkelijkheid zelf. Hierdoor heeft ze de mogelijkheid om allerlei invloeden van binnenuit te verbinden en vorm te geven waardoor de ervaring en het tijdsaspect belangrijke onderdelen vormen van het schilderproces. Haar schilderijen zijn als mentale landschappen waarbij splinters realiteit, motieven, gebeurtenissen uit de actualiteit en fragmenten uit de kunstgeschiedenis zich kristalliseren in efemere residuen zoals het wassende water van een rivier. (…)
Fragment uit de tekst ‘A Sedimentation of The Mind’, 2019, Floris Dehantschutter
Stephan BALLEUX - Waterfall
Stephan Balleux (°1974) stelt zich vragen over zijn plaats als kunstenaar en de functie van schilderkunst vandaag. De kunstenaar analyseert de stroom aan beelden die ons dagelijks bereiken via verschillende media. Hij tracht zo te begrijpen hoe beelden werken en waarom sommige krachtiger zijn dan anderen.
Balleux verzamelt allerhande filmbeelden, afbeeldingen uit kranten en magazines, en eigen foto’s. Deze combineert en transformeert hij zorgvuldig tot nieuwe surreële beelden. De virtuositeit waarmee zijn schilderijen en tekeningen uitgevoerd zijn, vergroten de vervreemding. Zijn werk refereert aan zowel antropologie, mythologie, kunstgeschiedenis, literatuur en filosofie.
Vallend water, een waterval, fantoomachtig, maar heel precies geschilderd. ‘Ken je het verhaal van de Chinese keizer die in zijn slaapkamer een muurschildering van een waterval liet weghalen omdat hij er niet van kon slapen? Ik wou een schilderij maken dat geluid evoceert’, vertelt Balleux.
Stijn COLE - cancel 1:1
Het oeuvre van Stijn Cole stapelt zich sinds 2002 op. Centraal staat de relatie tussen het object en zijn omgeving. Licht, niet het medium, is hierbij cruciaal, aangezien de manier waarop we kleur en vorm ervaren in grote mate bepaald wordt door de intensiteit van het licht dat erop valt. Cole brengt deze kennis voortdurend in bij het maken van zijn installaties en andere werken. Hij herleidt zijn beelden steeds tot hun zuiverste essentie. Zijn keuze van media is eclectisch: er is zowel video als sculptuur, schilderkunst en mixed media, fotografie en grafiek en naast abstract werk maakt hij ook figuratieve kunst. En toch vertoont zijn oeuvre een grote samenhang. In Cole's universum worden thema's als tijd en landschapsschilderkunst voorzien van een hernieuwde schoonheid die zich vertaalt in een hedendaagse versie van het impressionisme. Elke nieuwe reeks van Cole's werken is verbonden met een specifieke periode, wandeling of reis, wat ze een bijna documentaire kwaliteit geeft. Cole beschrijft zijn bijdrage als bescheiden, niet meer dan een filter die hij over de werkelijkheid legt. Maar met uiterste precisie en subtiliteit daagt hij de toeschouwer uit om een actieve rol op zich te nemen. In dit manipulatieve spel verleidt hij de toeschouwer tot een ervaring van intensiteit, ruimte en vorm die keer op keer verrassend zal blijken te zijn. Zijn nieuwste werken nemen steeds meer de vorm aan van installaties, door Cole gecreëerde landschappen waarin het publiek wordt uitgenodigd rond te dwalen.
Caroline COOLEN - Sturm
Een stormachtige figuur mondt uit in een dynamische vervorming van wapperende kledij. 'Sturm und Drang' als intense beleving van gevoelens of idealen.
Zoro FEIGL - Notes on movement
De installaties van Zoro Feigl (1983, Amsterdam) lijken te leven. Zijn materialen dansen en draaien. De vormen van Feigl veranderen voortdurend, soms langzaam, soms snel. Het werk wordt een vergrote microscoop: eencellige wezens, primitieve organismen kronkelen, kreunen en stuiptrekken. Zonder begin of einde lijken de objecten in zichzelf opgesloten te zitten. Als toeschouwer raak je verstrikt in hun bewegingen: ze omarmen en verwonderen je, maar jagen je soms ook angst aan.
Evelien HIELE - Eyes of Providence
Hiele creëert ruimtes met lijnen en vlakken en dat is hoe wij de werkelijkheid vormgeven en ordenen. Verder toont haar werk dat onze opdeling van cultuur en natuur artificieel is. Ze versterkt haar kunstmatige werelden door het gebruik van fluoverf en kleurovergangen. Ook haar compositorische ingrepen benadrukken het maakbare. Ze schildert diverse ruimtes op één doek, waarbij decorelementen, panelen, kaders en randen voor bijkomende afbakeningen en begrenzingen zorgen.
Fragment uit ‘De wereld in polariteit’, Indra Devriendt, OKV, www.okv.be
Courtesy by ‘De Queeste Art’
Lien HILLEN - de wildeman ontwaakt
‘De wildeman’ verbeeldt de botsing van natuur en cultuur, tussen wildheid en beschaving. Gebaseerd op de ‘berencultus’ uit de Europese prehistorie.
Bram KINSBERGEN - history is coming closer
Kinsbergen is een autodidact en selfmade kunstenaar. Dit ervaart men onmiddellijk aan zijn virtuose anti-academische no nonsense schilderstijl. Als symbolistische expressionist of eerder expressionistische symbolist, afhankelijk van welke spiegel hij de toeschouwer wil voorhouden, hanteert hij het medium schilderkunst als een vormelijke vrijplaats van reflectie en verhouding ten aanzien van de ons omringende wereld. Elk schilderij eist een onafhankelijke state of mind in het kijken. De compositie en de gelaagdheid van zijn werken dwingen de toeschouwer om zijn blik te ontdoen van de zoektocht naar louter esthetische schoonheid.
(tekst Sven Vanderstichelen )
Stéphanie LEBLON - liquid body #7
Leblons entiteiten lijken een dans uit te oefenen waarbij de geest uit het lichaam treedt en zich openstelt om zich te herenigen met het universum; een meditatieve, tranceachtige staat zo je wil. Haar werk draagt een metafysisch aura over zich. Het doet denken aan een overgangsfase, een rite, de passage: het evaporeren van de mens in zijn essentie en het versmelten met de omgeving, de kosmos.
Tom LIEKENS - TROPICAL
De natuur treedt vaak op het voorplan in de schilderijen en collages van Tom Liekens (1977). En toch is Liekens allesbehalve een traditionele landschaps- of dierschilder. Hij toont ons in veel van zijn monumentale werken een artificiële natuur, de natuur als decor.
Ook Tropical (2002) speelt zich in een kunstmatige biotoop af. Men kijkt in een geconstrueerde ruimte waarin een tropische biotoop wordt gesuggereerd. Het zicht is vertroebeld door de dominante blauwgroene sluier die neerdruipend water suggereert. Een constructie van buizen, in zigzag opgehangen, zweeft doorheen de compositie. Het beeld suggereert een zwembad in een vakantiepark. De buizen stellen een glij- of wildwaterbaan voor. Zonder veel verbeeldingskracht kan men zich de geuren van chloor of een ander ontsmettingsmiddel inbeelden. De beplanting is artificieel. Buiten schrijden de seizoenen onbelemmerd voort. Binnen is men beschermd tegen de grillen van het weer. (Frank Herreman)
Christophe MALFLIET - the boatsman
CHRISTOPHE MALFLIET - PLAYGROUND PLEASURE
Christophe MALFLIET - underwater love
In het werk van Christophe Malfliet (1966) staan ‘figuratief en abstract’ naast elkaar. Hij brengt met een eigenzinnig coloriet en een semiotische gelaagdheid verhalen op het canvas tot leven. Malfliet is een meester in het schilderen van de zelfkant over de rand. Nu eens subtiel bijna stapvoets de grens voorbij en dan weer compleet over de schreef. Zowel de schilder als de verf lijken te genieten van een fundamentele vrijheid, in perfecte harmonie als een evidentie.
Michèle MATYN - DROOL
Michèle MATYN - Jenny Haniver
Stefan SERNEELS - the washing
Stefan SERNEELS - the washing II
Stefan SERNEELS - de levenden
Gedreven door ongeduld en een stevige portie frustratie bekomt de kunstenaar via de collagetechniek een vergrote deconstructie van het beeld.
(Fragment uit de tekst ‘Stefan Serneels of de verkruimelde Proustiaanse Madelein’, Floris Dehandtschutter)
De tekening ‘de levenden’ is gebaseerd op een oude foto van een vissersboot. De tekening van de boot werd op een groter formaat papier gekleefd om de desolate ruimte van de oceaan waarin ‘de levenden’ op hun boot zitten, te benadrukken.
Greet VAN AUTGAERDEN - excursie #1
Greet Van Autgaerden (1974°) woont en werkt in Mechelen.
In haar recente werk onderzoekt ze enkele cruciale aspecten van het landschap, Ze bekijkt het landschap enerzijds vanuit historisch, geologisch en territoriaal oogpunt, maar anderzijds is het landschap als een verzameling van louter fysische en vormelijke kwaliteiten, minstens even belangrijk. Daarbij vormen haar persoonlijke ervaringen en waarnemingen steeds de uitvalsbasis voor haar denken omtrent dit landschap en sturen ze de keuzes die ze maakt binnen het medium schilderkunst.
Het werk ‘Excursie #1’ kan je beschouwen als de gedachte of de herinnering aan een wandeling doorheen een natuurlijk landschap. Deze ontrolt zich in de tijd, kan meerdere verspreide bezoeken aan dezelfde plaats, en dus meerdere seizoenen overspannen. De gedachte bundelt alle indrukken in 1 beeld dat alles omvat en meteen ook de kiem in zich heeft om de wandeling te reproduceren in de tijd.
Thé VAN BERGEN - het badhuis
Het gezamenlijk baden had en heeft in veel culturen een erg belangrijke sociale betekenis. Spanningen spoelen weg en de ontspannen sfeer verbindt. Niet het “ hier en nu”, maar het “ altijd en overal”. Het schilderij “ het badhuis” bestaat uit twee delen, een lichte verstoring die geheeld wordt door het doorlopende beeld.
Guy VAN BOSSCHE - shameless #2
Van Bossches werk komt voort uit een wantrouwen tegenover beelden; ‘de kwaliteit van het ongemak’. De achterliggende vraag van dit wantrouwen is: waarom is dit beeld er? Wat wil het van mij? Schilderen is voor hem een manier om om te gaan met zijn ongeloof in de schijnbare transparantie van beelden. Het stelt hem in staat beelden te onderzoeken op hun vermogen om ons iets voor te spiegelen en hun ‘schone schijn’.
Joris VANPOUCKE - seascape
°1983, woont en werkt in Antwerpen
Door middel van landschappen, vervormde, dromerige visioenen van bloemen en andere elementen van flora, toont Vanpoucke een wereld die eerder geïnspireerd is op herinneringen en existentiële vragen, dan op een zichtbare realiteit. Net als de vele wandelingen die de kunstenaar tijdens zonsopgang of in de schemering rond zijn atelier maakt, lijken Vanpouckes schilderijen te zweven tussen dag en nacht, tussen droom en het alledaagse. Wat wordt gesuggereerd, blijft voor altijd in het ongewisse. De omgeving wordt een context en het landschap wordt een reflectie van de geest. Ook al lijkt er een grote kloof tussen Vanpouckes schilderijen en tekeningen, ze hebben allebei een sterk gevoel voor de moderne romantiek. Beiden zijn even kwetsbaar en tonen de constante gevoeligheden van de kunstenaar: melancholisch, nostalgisch, utopisch en rijk aan een klassieke notie van het sublieme.
Luc VAN SOOM - Drifting in a Cloud
Luc Van Soom: ‘Wolken zijn voor mij een voedingsbodem voor romantisch dromen, een symbool voor het oneindige, het verre en onbestemde, het vrije en de vormeloosheid. De wolk heeft geen herleidbare vorm en is zo een teken van het onmogelijke. In onze tijd en context zijn we het kijken vaak verleerd, maar wie echt naar een wolk kijkt wordt onvermijdelijk aangezet tot denken, tot het verlaten van de vaste patronen.’
Nils VERKAEREN
nieuw werk wordt gemaakt op 1 mei 2022 ergens langs de Kleine Nete
Het schildersatelier is niet de uitgelezen werkplek voor Nils Verkaeren. Als hedendaags ‘plein airist’ is het directe contact met de natuur van cruciaal belang. Laverend tussen schilderij en realiteit tracht hij in dialoog te treden met de natuur. Eén te worden, maar zodanig kritisch dat hij zijn eigen visie niet uit het oog verliest. Een manipulatie van de werkelijkheid waarin de tijd die Verkaeren in het landschap doorbracht, wordt samengevat.
Cindy WRIGHT - Pillow of Dreams
Tegen een gitzwarte achtergrond tekent zich een wilde eend af die rust op een plastiek zak gevuld met vloeistof. De mannetjeseend of woerd legt zijn subtiel uitgelichte, glanzend groene kop neer op de zachte waterzak. Alsof hij comfort zoekt in het aloude gebruik van de warmwaterkruik voor het bieden van troost of pijnverlichting. Het kleurige verenkleed, de oranje poot en bek, de kleine plooitjes, de druppeltjes en de condens vlekken documenteren het plezier van schilderkunstige kwaliteit en vrijheid. Dit beeld nodigt sterk uit tot verbeelding en het fantaseren over het lot van deze eend. Doch het dier is levenloos en het tafereel in scène gezet door Wright. Een aangereden of afgeschoten watervogel confronteert zij met één van de meest waardevolle van alle grondstoffen, de levensbron water. De toeschouwer ziet het dier niet dobberend op een mooie vijver maar uitgestald op een afgesloten, onbereikbaar zakje water. Zuiver, drinkbaar kraanwater wordt aan deze kant van de wereld gezien als een vanzelfsprekendheid maar is in andere delen een verre droom. Waterschaarste is één van de bepalende thema’s van de 21ste eeuw en berichten over een mondiale watercrisis zijn actueel. De explosief groeiende wereldbevolking, overconsumptie, verspilling en vervuiling zijn de oorzaken. Wat is het werkelijke lot van de soortgenoten van de protagonist op dit doek? Bereikt hij de toeschouwer of glijdt zijn noodkreet af als water van een eend?